Vietnam_War_Movies_Oliver_Stone_Trilogy

Inleiding Vietnam Rond de jaren ’40 van de twintigste eeuw heerste er al veel haat tegen de Franse overheersers in Vietnam. Er ontstond een communistische beweging die daar gebruik van kon maken: de Vietminh. Deze beweging werd opgericht in 1941 door Ho Chi Minh, de leider van de Vietnamese communisten. Het eerste doel van de Vietminh was de nationale onafhankelijkheid. De oprichting van de Vietminh viel ongeveer samen met de komst van de Jappanners. Ho verwachtte al dat Japan weinig kans maakte in de Tweede Wereldoorlog en dit gaf Vietnam een unieke kans. De Japanners zetten in maart 1945 de Franse bestuurders aan de kant, maar waren niet in staat om het hele land te overheersen. Op 15 augustus capituleerde Japan en de Vietminh-troepen hadden in twee weken tijd bijna heel Vietnam in handen, waarna Ho Chi Minh op 2 september de onafhankelijkheid uitriep. Ho Chi Minh hoopte op Amerikaanse steun, maar zowel de VS als andere landen wilden zijn regering niet steunen en de Fransen trokken Zuid-Vietnam weer binnen. De VS wilden de Fransen niet tegen zich krijgen omdat het een belangrijke Europese bondgenoot voor hen was in de Koude Oorlog. Ook wisten de Amerikanen dat Ho Chi Minh een communist was, alhoewel hij dat zelf verborgen hield. Ho voerde uiteindelijk zelf de onafhankelijkheidsbesprekingen., maar die liepen op niets uit en brak er in 1946 een oorlog uit tussen de Fransen en de Vietminh. De Fransen kregen wel de steden en grote delen van het zuiden van het land in handen, maar waren niet bestand tegen de guerrillatactiek van de Vietminh in het noorden. Pas in 1950 kon Ho Chi Minh rekenen op hulp van buitenaf. In China waren de communisten aan de macht gekomen en die wilden dolgraag hun revolutie exporteren. Stalin raakte ook ineens geïnteresseerd in Azië en sprak af met Mao Zedong dat de Sovjet-Unie zich zou richten op Europa en China(met hulp van de Sovjet-Unie) op Azië. China en de Sovjet-Unie erkenden de DRV (Democratische Republiek Vietnam) in januari 1950. Nu voelden de VS zich ook geroepen om te handelen en hielpen de Fransen. Met het oog op de containmentpolitiek moest het communisme ook in Azië worden tegengehouden. Nu was Vietnam dus ineens een onderdeel van de Koude Oorlog. Ondanks de inmenging van de grootmachten schoot de oorlog nog niet erg op. Eind 1953 waren er al honderdduizenden doden gevallen en de oorlogsmoeheid sloeg toe en er was behoefte aan een grote doorbraak, aan beide kanten. De strijd concentreerde zich op een afgelegen bergvallei bij Dien Bien Phu. De Vietminh trad echter met een veel groter aan dan Frankrijk en de Fransen beseften dat ze gingen verliezen. Dien Bien Phu viel op 6 mei 1954, één dag voor het begin van de Geneefse conferentie, waar alle grootmachten een oplossing gingen zoeken. De Amerikanen wisten op de conferentie nog wel te voorkomen dat heel Vietnam in communistische handen viel. Er werd afgesproken dat het lan tijdelijk zou worden verdeeld met de 17e breedtegraad als grens: De Vietminh moest zich ten noorden van die lijn vestigen, de Fransen en hun Vietnamese hulptroepen ten zuiden van de lijn. Er kwam een directe wapenstilstand en de Fransen zouden na twee jaar zijn vertrokken. Ook moest Vietnam neutraal gebied zijn. Voor Ho Chi Minh was de conferentie geen succes, maar werd gedwongen door de Sovjet-Unie om genoegen te nemen met de helft van Vietnam, omdat de Amerikanen hadden gedreigd met militair ingrijpen als Ho niet akkoord zou gaan. Ho kon er wel op rekenen dat hij de verkiezingen zou gaan winnen, die twee jaar later zouden plaatsvinden volgens het akkoord. Zo zou hij alsnog de macht krijgen over heel Vietnam. Maar de VS en hun bondgenoten waren nooit van plan om de verkiezingen door te laten gaan. De VS en Zuid-Vietnam wezen erop dat zij op de conferentie niets daadwerkelijk hadden ondertekend en dus nergens officieel aan gebonden waren. De Sovjet-Unie en China wilden een grote confrontatie met de VS vermijden en wilden Ho Chi Minh niet helpen. Vanaf 1954 werd aan beide kanten van de grens een nieuwe natie opgebouwd. De communisten. De communisten keerden terug in hun hoofdstad Hanoi. Ze wilden Vietnam nog steeds verenigen, maar gaven eerst de voorkeur aan de ‘interne revolutie’: de opbouw van het communisme in Noord-Vietnam. De economie kwam maar langzaam op gang, omdat direct na de deling ongeveer 800.000 mensen naar het zuiden vluchtten, waaronder veel goed opgeleide en rijke Vietnamezen. Het regime wilde de arme boeren voor zich winnen door de grond van ‘verraders’ en ‘vijanden van het volk’ aan de boeren te geven. Zo wilde het de arme boeren voor zich winnen, de ‘klassenvijand’ uitschakelen en de voedselproductie opvoeren. 2 miljoen boeren kregen grond en de rijstproductie steeg met 40%, wat overigens maar net genoeg was om de eigen bevolking te voeden. Ook wist Ho Chi Minh dat het te vroeg was om naar de wapens te grijpen, want het zou kunnen leiden tot Amerikaanse interventie. Ook China en de Sovjet-Unie waren daarom tegen de hervatting van de gewapende strijd met het Zuiden. In 1958 hadden de communisten het platteland zodanig onder controle en de industrie en de handel kwam alsnog volledig in handen van de staat. De industrialisatie moest wel weer helemaal opnieuw worden opgestart. Daarom kwam er in 1961 een vijfjarenplan, die de zware industrie moest opbouwen. Maar toen de VS halverwege de jaren ’60 Noord-Vietnam begonnen te bombarderen kwam de industrie stil te liggen. In Zuid-Vietnam probeerden de Amerikanen een kapitalistische democratie op te bouwen. Tijdens de Geneefse Conferentie was Ngo Dinh Diem benoemd tot premier. De rol van de VS hierin is onduidelijk maar de Amerikanen vonden hem zeer geschikt, omdat hij zowel anticommunistisch als nationalistisch was. Maar de democratie kwam ook niet op gang. De miljarden dollars die de VS stuurden voor economische en militaire steun werden door Diem besteed aan het opbouwen van een politiestaat. Hierdoor werd Zuid-Vietnam vooral heel corrupt. De VS zagen het echter door de vingers, zolang Diem succesvol was in de strijd tegen het communisme. Na een geheim bezoek aan het Zuiden van de partijtop van Noord-Vietnam in 1959 werd vastgesteld dat er zowel gevaren als kansen waren in het Zuiden. De communisten werden er weliswaar met totale vernietiging bedreigd, maar er kwam steeds meer haat tegen het regime van Diem onder de Zuidelijke bevolking. Noord-Vietnam besloot daarom de gewapende strijd te hervatten. Maar dit zou alleen werken als er voorzichtig werd gehandeld. Niet alleen Diem moest worden verjaagd, ook de Amerikanen moesten het land verlaten. Dus moest vooral het verzet tegen Diem vanuit alle lagen van de bevolking komen, zonder dat de communisten daar zichtbaar voor zorgden. Noord-Vietnam moest er voor de buitenwereld buiten blijven. Via de Ho-Chi-Minhroute werden de hele oorlog infiltranten en wapens uit het noorden aangevoerd naar het zuiden. Ook moest er in het zuiden een nieuwe politieke organisatie komen (die vergelijkbaar was met de vroegere Vietminh) waarin een nationaal front verenigd was in de strijd tegen Diem. Zo werd het Nationaal Bevrijdingsfront (NLF) opgericht. Net als de Vietminh had het een eigen leger, ook wel de Vietcong genoemd. Het is onduidelijk of het komt door de steun uit Noord-Vietnam, maar het verzet in het zuiden nam vanaf 1960 sterk toe. Het regime van Diem was nooit echt populair, maar werd nu echt gehaat. De industrialisatie kwam maar niet op gang en de boerenbevolking bleef arm. Onder druk van de Amerikanen kwam er een programma om de landbouw te hervormen. Er kwamen duizenden ‘versterkte dorpen’, waar de boeren op een beter leven konden rekenen. Erg gewild waren de versterkte dorpen niet en veel boeren werden gedwongen om er naartoe te verhuizen. De VS hadden de dorpen gefinancierd, maar het geld verdween in de zakken van de corrupte ambtenaren en militairen. De onvrede in de meeste dorpen was zo groot dat de Vietcong er kon infiltreren. Vanaf 1963 bleek dat het regime ook in de steden werd gehaat. Er kwamen massale demonstraties van boeddhisten, omdat zij werden gediscrimineerd terwijl zij het grootste deel van de bevolking vormden. Het einde van Diems regime kwam in zicht. Toen John F. Kennedy in 1961 president van Amerika werd, werd er nog heel weinig aandacht besteed aan Vietnam in de VS, tot er een rapport verscheen waarin stond dat Vietnam volledig in handen dreigde te raken van de communisten. Ook Kennedy vond dat ze zich geen nederlaag tegen de communisten konden veroorloven. De zorgen van Kennedy werden vergroot door een toespraak van Chroestsjov, waarin hij bekend maakte dat nationale bevrijdingsbewegingen die zich tegen het imperialisme keerden konden rekenen op steun van de Sovjet-Unie. Toch bleven de Russen voorzichtig, want ze wilden een confrontatie met de Amerikanen in Vietnam vermijden. Kennedy stuurde in zijn eerste jaar als president meerdere onderzoeksteams naar Vietnam, die met verschillende adviezen terugkwamen. De adviseurs die voor een diplomatieke oplossing waren werden door Kennedy voor gek verklaard. Hij zag geen enkele reden waarom Amerika zo’n klus als Vietnam niet even zou klaren. Kennedy vond dat Zuid-Vietnam de oorlog zelf moest winnen en de Amerikaanse adviseurs moesten de Zuid-Vietnamezen leren vechten. Ook wist Kennedy dat het communisme niet alleen met militaire middelen kon worden tegengehouden, dus zette hij Diem aan om met sociale en democratische hervormingen te komen. Maar Diem trok zich er niks van aan. De CIA liet aan ontevreden generaals uit het zuiden weten dat ze er niks op tegen zouden hebben als er een staatsgreep kwam, en op 1 november 1963 was het zover. Toch bleek na de moord op Kennedy (drie weken na de staatsgreep) dat de Vietcong aan een snelle opmars bezig was. President Johnson had drie opties voor Vietnam: kernwapens inzetten, terugtrekken of militaire troepen sturen. Kernwapens waren vanaf de jaren ’60 eigenlijk al geen optie meer omdat de angst voor de vernietigingskracht simpelweg te groot was, zeker nadat de VS en de Sovjet-Unie tijdens de Cuba-crisis bijna tot een kernoorlog waren gekomen. Ook zou het gebruik kunnen leiden tot een militair conflict met China, of zelfs een Derde Wereldoorlog. In 1964 groeide de druk op de Amerikaanse regering om naar een diplomatieke oplossing te zoeken. Ook vroegen steeds meer Amerikanen zich af of de inmenging in het Vietnamese conflict belangrijk genoeg was. De Vietcong beheerste inmiddels de helft van het platteland in Zuid-Vietnam. In de steden heerste chaos. Diem had zijn zaakjes ook niet op orde, maar na zijn vertrek was er helemaal geen stabiele regering meer en de democratie was ook ver te zoeken. Maar de Amerikanen wilden niet denken aan onderhandelen voordat de situatie op het slagveld verbeterde en er een stabiele regering in Saigon zou zitten. Het grootste belang van Amerika was nog steeds dat de communisten niet aan de macht zouden komen in het zuiden. Ook vonden ze dat terugtrekking tot gezichtsverlies zou leiden, waardoor het vertrouwen in de VS over de hele wereld instorten. Johnson stuurde daarom nog maar een aantal adviseurs, maar weigerde grondtroepen te sturen. Hij vond het belangrijker om het geld te besteden aan de binnenlandse problemen in de VS. Een oorlog zou veel te veel geld kosten. Johnson trok de conclusie dat een oorlog onvermijdelijk was, maar dat deze zo lang mogelijk uitgesteld moest worden. In 1964 kreeg Johnson een excuus om het vuur te openen: op 2 augustus werd een Amerikaanse torpedojager in de Golf van Tonkin aangevallen door Noord-Vietnamese torpedojagers, ook wel het Tonkin-incident. Nog in dezelfde week nam het Amerikaanse Congres een resolutie aan die Johnson alle vrijheid gaf. Volgens de Tonkin-resolutie mocht de president alle middelen gebruiken om elke gewapende aanval tegen Amerikaanse troepen te vergelden. Toen de oorlog uiteindelijk in 1965 losbrak koos hij voor een ‘beperkte oorlog’; er moesten zo min mogelijk Amerikaanse slachtoffers vallen, de oorlog moest worden gevoerd zonder kernwapens en het oorlogsgebied moest beperkt blijven tot Vietnam. Johnson gaf opdracht voor Operatie Rolling Thunder, waarbij Noord-Vietnam systematisch gebombardeerd werd. Er werden slechts 75.000 man gestuurd, de Amerikanen dachten dat ze dit klusje wel even zouden klaren. Dit was veel te optimistisch gedacht, want de Vietcong bleek veel taaier dan verwacht en er moesten veel meer troepen gestuurd worden. In drie jaar tijd zou het aantal Amerikaanse militairen in Vietnam oplopen tot 540.000. Noord-Vietnam kon deels door zijn sterke bondgenoten de VS weerstaan, want de Amerikanen wilden een confrontatie met China voorkomen. Ook kwam het door het feit dat China de Noord-Vietnamezen bewapenden. Toen Chroestsjov in 1964 was afgezet werd Noord-Vietnam van groter belang in de Sovjet-Unie. Maar uiteindelijk hadden de grootmachten niet de regie in handen in de oorlog, maar de regering in Hanoi. De Amerikanen dachten dat ze de oorlog zouden winnen als ze zouden zorgen dat Noord-Vietnam de Vietcong niet langer zou steunen, dus bombardeerden ze het gebied systematisch. Ook werd de Ho Chi Minh-route beschoten, maar beide maatregelen hielpen te weinig. De Amerikanen waren te bang om problemen te krijgen met Chinezen en/of de Russen dat ze veel belangrijke doelen niet bombardeerden, waardoor wapens heel gemakkelijk Vietnam binnen kwamen. In het zuiden was op dat moment een guerrillaoorlog bezig, waar de Amerikanen samen met 800.000 Zuid-Vietnamese militairen tegen een 'onzichtbare vijand'. Zo waren de Fransen ook al eens het land uit gejaagd. Het enige wat de Amerikanen er tegenover konden stellen was zoveel mogelijk vernietigen. Met talloze bombardementen, het afbranden van de dorpen en het gooien van napalm hebben voor 200.000 doden gezorgd bij de communisten, maar zij hadden nog steeds het grootste deel van het platteland en de jungle in handen. Op 30 januari 1968 was het Tet, het Vietnamese nieuwjaar. De communisten drongen binnen bij de Amerikaanse ambassade in Saigon. Vanaf dat moment braken er in meerdere steden gevechten uit, waarbij veel Amerikaanse doelen werden aangevallen. Hoewel de Amerikanen de sitauatie in de steden binnen een paar dagen weer onder controle hadden, had dit Tet-offensief de ogen wel geopend bij Johnson en zijn adviseurs: deze oorlog was wellicht niet te winnen. Johnson maakte op 31 maart bekend dat hij de bombardementen op Noord-Vietnam stop zou zetten en wilde onderhandelen over vrede. Vanaf dat moment wilde de VS ervoor zorgen dat ze zich zo eervol mogelijk konden terugtrekken. De onderhandelingen verliepen echter moeizaam. Noord-Vietnam gaf niets toe. Zij wilden dat alle Amerikanen zich uit het land zouden terugtrekken en dat de leider van de Zuid-Vietnamezen, Thieu, ook zou vertrekken. Amerika eiste dat Noord-Vietnam zich terugtrok uit het zuiden, maar zij ontkenden simpelweg troepen daar te hebben. De VS probeerden de banden met China en de Sovjet-Unie te verbeteren, om deze belangrijkste bondgenoten van Noord-Vietnam tegen elkaar uit te spelen. Dit leverde ook zeer weinig op en Nixon, die de taken van Johson in 1968 had overgenomen, stond onder grote druk in 1972. Hij wilde snel een vredesakkoord tekenen, met de verkiezingen in het vooruitzicht. Zo kwam er in oktober 1972 een akkoord, waarin werd afgesproken dat alle Amerikaanse troepen binnen 60 dagen weg zouden zijn en dat de Vietcong zijn veroverde posities zou behouden en verkiezingen zouden voorbereiden met het regime in Zuid-Vietnam. Thieu werd niet betrokken in de onderhandelingen en was woedend toen hij de uitkomst hoorde, want als de Amerikanen zich terugtrokken zouden de gevechten weer uitbreken en zou Zuid-Vietnam overgenomen worden. Dus hervatte Amerika de bombardementen weer, om Thieu te laten zien dat ze hem in geval van nood altijd zouden helpen. Op aanraden van China hervatten de Noord-Vietnamezen de onderhandelingen. Op 23 januari 1973 werden de Parijse Vredesakkoorden getekend, die niet veel verschilden van de eerdere afspraken. In het begin van 1975 gebeurde het onvermijdelijke: Noord-Vietnam startte een offensief en nam Saigon over, nadat de Sovjet-Unie de wapentoevoer naar Noord-Vietnam had opgevoerd. Zuid Vietnam werd onderdeel van de Democratische Republiek Vietnam. Inleiding Oliver Stone Oliver Stone werd geboren op 15 september 1946 in New York City. Hij is de zoon van een geemigreerde joodse vader en een Franse moeder. Stone sloot zich aan bij het Amerikaanse leger in april 1967 en heeft gedient in de Vietnamoorlog tot november 1968. Veel van zijn films zijn dan ook geinspireerd op de Vietnamoorlog. Hij begon zijn leven als regisseur in 1971 met een korte film die “Last Year in Viet Nam” heet. De 15 jaar die hier op volgde bracht hij enkele films uit. Pas in 1986 veroverde hij echt de wereld met de film die wij ook in de les hebben gekeken “Platoon”. De films “Born on the 4th of July” en “Heaven and Earth” volgden. Hij noemde deze drie film een trilogie omdat ze alledrie een andere kant van het verhaal laten zien. Hij schreef ook veel scenario’s door de jaren heen waaronder die voor “Midnight Expres” en de gangsterfilm “Scarface”. Na de doorbraak kwamen nog vele films zelfs tot op heden uit. Veel van zijn films hebben met de Amerikaanse politiek te maken zo heeft hij films gemaakt over het leven van verschillende Amerikaanse presidenten (JFK, Nixon, W. – Kennedy, Nixon en Bush junior). Veel van Stone’s films zijn maatschappij kritisch, al neemt hij het niet altijd even nauw met de waarheid. Vooral in JFK en Nixon zaten veel historische fouten, dit in tegenstelling tot de Vietnamfilms. Deze zijn ook veel op eigen ervaringen gebaseerd en dat geeft de films meer betekenis. Stone is enkele malen gearresteerd voor het bezit van drugs, hij heeft ook meerdere keren geprobeerd af te kicken. Dit laatste zorgt ervoor dat hij volgens critici een unieke stijl hanteert. De benauwde en vaak energieke manier van filmen bij Natural Born Killers uit 1994 is hier zeker het gevolg van. In de jaren ’80 probeerde Stone ook van een cocaineverslaving af te komen door het schrijven van het scenario voor “Scarface”. De laatste tien jaar maakte hij films over Midden- en Zuid-Amerika zoals “Comandante” in 2003. Voor deze documontaire had Stone drie keer peer week contact met Fidel Castro. Het ging over de geschiedenis van Cuba en werd door kritiek vanuit de Cubaanse gemeenschap niet in Amerikaanse bioscopen vertoont. In 2008 verscheen de film in enkele Nederlandse bioscopen. Vrij recentelijk presenteerde hij de film “South of the Border” op het filmfestival in Venetie. De film is een eerbetoon aan de Venezolaanse president Hugo Chavez, die als genodigde op het festival aanwezig was.Maar ook Amerikaanse onderwerpen stonden bij Stone nog op het programma; in 2006 kwam hij met de film “World Trade Center”, deze vertelt het verhaal van een paar brandweermannen die bekneld raken in de puinhopen van het World Trade Center tijdens de aanslagen in 2001. In 2008 kwam hij met de film “W.”, deze film gaat ovet het leven van George Bush junior. Ten slotte kwam hij afgelopen jaar met een nieuwe film: “Wall Street: The Money Never Sleeps”. In deze film speelt Charlie Sheen een rol, hij speelde ook in “Platoon”. Stone heeft drie oscars gewonnen. In 1979 voor zijn scenario van “Midnight Express”, in 1987 als “Beste Regisseur” voor de film “Platoon en in 1990 als “Beste Regisseur voor de film “Born on the 4th of July”. Nu willen wij de Vietnamtrilogie van Stone iets verder behandelen. Zoals al gezegd behandelen de drie films verschillende kanten van de oorlog. Zijn eerst echt grote film Platoon zorgde voor veel opschudding in Amerika. Het behandelde de kant van de Amerikaanse soldaten tijdens de oorlog; de angst, verdeeldheid en verraad dat er was. Hij werd eerst nog op het matje geroepen door het Pentagon omdat de film soldaten in een onheroisch licht zou zetten. Stone wilde zijn eigen ervaringen delen met het publiek, juist omdat de Vietnamoorlog zo’n taboe onderwerp was geworden. De film heeft er ook zeker voor gezorgd dat muren rondom het onderwerp werden afgebroken en dat er eindelijk weer gediscussieerd kon worden over een oorlog die ze in de eerste plaats niet eens hadden moeten beginnen. De film Born on the 4th of July wordt gezien als de overtreffende trap; deze film is veel kritischer op de Amerikaanse overheid. Deze film werd beter ontvangen door de inmiddelse naambekendheid van Stone en omdat er nu eindelijk meer over de oorlog werd gepraat, het algemene gevoel over de oorlog werd verwoord. Het feit dat deze film weer gebaseerd is op deels feiten maakt hem zo speciaal en het verwoord het de gevoelens van vele veteranen. Reacties van het thuisfront en de gevolgen voor (verminkte) veteranen worden pijnlijk duidelijk als je deze film bekijkt. Stone heeft precies de gevoelige snaar weer weten te raken en daarom is ook deze film zo’n succes. Heaven and Earth is de laatste film van deze Vietnamtrilogie, het behandelt de kant van het Vietnamese volk en hoe je als inlander door beide kampen niet vertrouwt wordt. Veel Amerikaanse soldaten namen een Vietnamese vrouw mee naar huis, dit komt ook in de film aan bod. Deze film werd minder goed ontvangen dan de andere twee, de meningen zijn verdeeld maar veel mensen vonden het acteerwerk niet goed en het plot zou te weinig diepgang hebben. Hoofdrolspeelster Hiep Thi Le werd voornamelijk geprezen, critici vonden haar acteerwerk over het algemeen uitzonderlijk. Stone’s camerashots en -standpunten kregen wel een goede beoordeling; critici vonden dat hij de omgeving, zowel in de stad als platteland, goed opnam in de scenes waardoor je in de film zit. Wij vinden Oliver Stone een goede regisseur(en dan vooral om zijn Vietnamfilms) omdat hij uit eigen ervaringen een goed verhaal heeft weten neer te zetten. De taboedoorbrekende trilogie is briljant want Stone heeft goed alle kanten van de oorlog weten uit te leggen en kijkt dus verder dan zijn neus lang is! Platoon Inhoud: Chris Taylor (Charlie Sheen) is een jongen die geloofd in de oorlog, hij laat zijn studie varen om mee te vechten in Vietnam. Hij is een van de meerdere vrijwilligers die is overgehaald om naar Vietnam te gaan. Er heerst verdeeldheid in de compagnie, die is eigenlijk in twee kampen opgedeeld. Aan de ene kant staat Sergeant Barnes(Tom Berenger), vechten en doden is zijn leven. En aan de andere kant staat Elias(Willem Dafoe), hij is een door de oorlog geteisterde soldaat en gebruikt marihuana om aan de verschrikkingen te ontsnappen(meerdere soldaten doen dit, ook Taylor). Elias en Barnes hebben vaak ruzie; Barnes gelooft niet in drugs en vindt Elias maar een watje. Op een gegeven moment gaan ze naar een dorp wat verdacht wordt van hulp aan de Viet Cong. Ondanks de ontkenningen van de dorpelingen, denkt Barnes dat Viet Cong soldaten verborgen houden en hij schiet de vrouw van het dorpshoofd neer. De dochter begint te huilen en wanneer dit gebeurt houdt Barnes een geweer op haar hoofd en dreigt haar neer te schieten als de dorpelingen niet snel met informatie komen. Elias arriveert en komt in een gevecht met Barnes over het incident. Een luitenant komt tussenbeiden en geeft bevel het dorp plat te branden. Als ze later op patrouille zijn worden ze aangevallen. Elias, samen met Taylor en twee andere soldaten gaan weg om vijandelijke troepen die van de zijkant komen op te vangen. Barnes beveelt de rest van de platoon om terug te trekken. Hij gaat zelf weer terug om het groepje van Elias te vinden. Hij stuurt Taylor en de andere twee soldaten ook terug. Barnes vindt daarna Elias en schiet hem drie keer in zijn borst en laat hem voor dood achter. Barnes komt terug bij de helikopter en vertelt de rest dat Elias dood is. Als de opgestegen zijn komt een zwaargewonde Elias uit de jungle rennen en terwijl de helikopter hem nog probeert te redden wordt hij neergeschoten door de achtervolgende Viet Cong soldaten. Als ze terug in het kamp zijn probeert Taylor een paar mensen over te halen om Barnes te vermoorden uit wraak. Barnes hoort dit, komt naar binnen en hij daagt hun uit om hem te vermoorden. Niemand reageert maar als hij naar buiten loopt wordt hij door Taylor aangevallen. Barnes weet het te winnen en hij houdt een mes tegen het gezicht van Taylor. Een andere soldaat weet Barnes over te halen om Taylor niet te vermoorden, Barnes laat nog wel een mooie snee op het gezicht van Taylor achter. Later wordt de compagnie verdedigend opgesteld voor een potentieele aanval. Die nacht worden ze aangevallen en zijn de verdedigingslinies doorbroken(Dit gevecht is gebaseerd op Stone’s eigen ervaring). Het is dikke chaos en Barnes en Taylor komen recht tegenover elkaar te staan. Net voordat Barnes Taylor wil vermoorden raken ze allebei bewusteloos door een Amerikaanse napalm aanval. De volgende ochtend vind Taylor Barnes. Hij schiet Barnes drie keer in zijn borst en zakt daarna in elkaar van uitputting, hij blijft wachten op medische hulp. Als hij een een maatje de helikopter in worden geladen, herrinnerd zijn maatje hem eraan dat ze nu allebei twee keer gewond zijn geraakt en dat ze dus naar huis mogen. De helikopter vliegt weg en Taylor huilt als hij de destructie en chaos onder hem ziet. Waar is de film op gebaseerd' Deze film is gebaseerd op de ervaringen uit de dienstijd van de regisseur Oliver Stone. Bijvoorbeeld het eindgevecht uit deze film heeft Stone zo realistisch mogelijk willen maken door zijn eigen ervaringen erin naar voren te laten komen. Daarom kun je deze film ookwel als documontaire beschouwen, ze spelen na wat er echt gebeurt is. Welk gedeelte van de oorlog bestrijkt de film' De film is gebaseerd op eigen ervaringen van Stone. Stone diende het Amerikaanse leger van april 1967 tot november 1968. Ik denk dus dat de film deze jaren van de oorlog bestrijkt, het is in ieder geval midden in de oorlog, als Taylor aankomt is de oorlog al een tijdje bezig en als hij weg gaat nog steeds. Wie is de hoofdrolspeler en wat gebeurt er met hem in de film' De hoofdrolspeler is Chris Taylor, hij wordt gespeeld door Charlie Sheen. Hij is een idealist, die stopt met zijn studie en zich vrijwillig opgeeft voor het leger. In het begin is hij nog een enthousiast buitenbeentje maar als hij na een tijdje kapot is van het harde werken en de slechte leefomstandigheden, kijkt hij meer op tegen de meer ervaren soldaten ondanks ze eigenlijk niks van hem moeten hebben. Als hij voor het eerst in het hospitaal van het kamp heeft gelegen word hij geaccepteerd door een hecht groepje in zijn eenheid. Zij praten, dansen en gebruiken drugs in een geheim clubhuis, Taylor doet hier volop aan mee. Hij krijgt ook met de haat tegen Vietnamezen te maken als hij in een hutje een jonge man met een been en zijn oudere moeder vindt. Hij daagt de man uit door voor hem in de grond te schieten en hem daardoor aan het dansen te dwingen. Een andere soldaat hoort de schoten, rent naar binnen en schiet de man neer. Verdere gebeurtenissen met Taylor staan in de samenvatting van de film. Je behandelt zo ook twee bijrollen: Sergeant Barnes is een van de bijrollen in deze film. Hij is een bloeddorstige man voor wie moorden een lieve lust is. Hij heeft zijn eigen manier van handelen en leiding geven(zie samenvatting) en hier is Elias niet zo tevreden mee. Zij staan qua beleid recht tegenover elkaar. Uiteindlijk schiet Barnes Elias neer en laat hem achter in de jungle waardoor hij sterft. Elias is de andere bijrol die ik ga behandelen. Hij is een door de oorlog geteisterde idealist, die zijn uitweg zoekt in het roken van marihuana. Hier moet Barnes weer niks van hebben. Elias is de zachtere, goedaardige van de twee sergeanten. Elias wordt door Barnes neergeschoten, uiteindelijk schiet Taylor Barnes neer uit wraak voor Elias. Wat wil Stone met de film zeggen' Het is duidelijk een antioorlog film, Stone laat dit duidelijk zien door de chaos, verwarring en het verraad wat zich in het Amerikaanse kamp voordoet. Hij laat duidelijk zien dat de oorlog slecht is voorbereid en dat Amerika slecht getrainde soldaten rechtstreeks de dood instuurde. Hij laat ook zien hoe het moraal van de Amerikaanse soldaten en leiding verslechterde. Als voorbeeld gebruik ik hiervoor Barnes. Als ze het dorpje binnen trekken wat verdacht wordt voor hulp aan de Viet Cong, schiet Barnes de vrouw van het dorpshoofd neer en wordt uiteindelijk het dorp afgebrand. Deze waargebeurde scenes leidden niet tot een positief beeld van de oorlog. Welk beeld geeft de door jou gekozen film over de Amerikaanse soldaten en de Vietnamese soldaten' De Amerikaanse soldaten zijn over het algemeen slecht getrainde mannen, in het begin is er nog wel discipline maar op een gegeven moment zie je die wegsijpelen. Er wordt drugs gebruikt en gedronken op grote schaal, er treedt haat en verraad in het kamp op en vertrouwen is er op een gegeven moment niet meer. Je ziet in deze film de effecten van de oorlog op de Amerikaanse soldaten en hoe zij er onder lijden. Zij willen op een bepaald punt eigenlijk niet meer, dit zie je goed bij Taylor; hij gaat met volle moed richting Vietnam maar al snel komt hij erachter dat het eigenlijk een hel is. Het moralische verval bij de Amerikaanse soldaten is erg groot. De Viet Cong komen in deze film als slimme, sluwe strijders naar voren. Nooit wordt er in het open gevochten. De Viet Cong vallen dodelijk en snel aan en zijn dan weer weg, van deze speldenprikken worden de Amerikanen helemaal gek. Ze verstoppen zich ondergronds voor de bombardementen van de Amerikanen en zijn zo goed als onvindbaar doordat ze zich vermengen met het normale Vietnamese volk in de dorpjes. Voor de rest zijn de Viet Cong geduchte strijders die willen sterven voor hun land. Zegt de film iets over het Vietnamtrauma in de V.S.' Aan het einde van de film zie je Chris Taylor al huilend wegvliegen met een helikopter terwijl hij naar beneden op de chaos neerkijkt. Je ziet dus duidelijk wel dat hij eigenlijk bijna alleen negatieve ervaringen aan de oorlog heeft overgehouden maar je ziet niet hoe zich dit in Amerika ontwikkeld. Het Vietnamtrauma is in deze film nog niet behandeld. Hoe is de film ontvangen' De film is goed ontvangen, critici prezen en bekritiseerden de film om de presentatie van het geweld tijdens de oorlog en de morale dubbelzinnigheid die werd gecreeerd door realiteit van de guerilla-oologvoering. Roger Ebert, een bekende Amerikaanse criticus, gaf de film 4 sterren en noemde het de beste film van het jaar (1986) en de negende beste film van de jaren ’80. Op verschillende bekende filmsites wordt de film met een gemiddelde van een 8.5 gewaardeerd. Wat is je eindoordeel over de film' Ik vond de film erg goed, doordat het op een waargebeurd verhaal is gebaseerd. Verfilmde waargebeurde verhalen spreken mij sowieso meer aan dan fictionele oorlogsfilms, maar deze nog meer omdat je er hier echt achterkomt hoe vies de oorlog in Vietnam wel niet was. Voor veel mensen was deze film een schok omdat er voor een groot deel nieuwe waarheid naar boven kwam, die eerst een beetje werd verzwegen of in ieder geval was het in Amerika een taboe-onderwerp. Stone heeft deze taboe-feiten heel erg goed onder ogen weten te brengen; de gevolgen die deze film in Amerika heeft weten te veroorzaken(discussie, naambekendheid etc.) zorgt er voor dat ik deze film nog meer waardeer, naast dat het een goed geregisseerde film is. Born on the 4th of July Inhoud: De film begint als Ron Kovic nog een kind is en bij een “4th of July”parade is in Massapequa, New York. Hij ziet de beroemde toespraak van President John F. Kennedy: “Ask not what your country can do for you, but what you can do for your country”. Deze toespraak inspireert Ron zo dat hij zich opgeeft voor de Marine. Hij is als jongere erg vaderlandslievend en maakt een beslissing die zijn leven zal veranderen. Ron zit in Vietnam in oktober 1967, en zijn eenheid moord een Vietnamees dorp uit. Als ze zich terugtrekken van het dorp is er een zeer onoverzichtelijke situatie en Ron schiet per ongeluk de jonge marinier Wilson neer. Ron gaat kapot van de schuldgevoelens, zoekt de officier op en vertelt hem wat er precies gebeurt is. Die vertelt hem heel kalm dat hij het gewoon moet vergeten. Het peloton raakt in januari 1968 verzeild in een zwaar vuurgevecht en Ron raakt ernstig gewond. Hij wordt nog net gered door een andere marinier. Ron is verlamd tot zijn borstkas en moet een paar maanden herstellen in het Bronx Veterans Administration Hospital. De omstandigheden zijn er zeer slecht. Ron probeert, ondanks de waarschuwingen van de dokters, te lopen met behulp van krukken. Het gaat echter weer mis en hij moet na een val bijna zijn been laten amputeren. Ron keert terug naar huis en zal altijd in een rolstoel moeten zitten. Hij merkt dat zijn familie en vrienden hem heel anders behandelen dan voorheen. Hij begint zich tegen zijn familie te keren en scheld op iedereen die het niet eens is met de oorlog. Hij wil zijn eer behouden, maar ziet na verloop van tijd wel in dat hij alle dingen die hij belangrijk vond (eer, liefde voor het vaderland en dapperheid) veel onbelangrijker waren dan zijn benen. Ron heeft las van post-traumatische stress en ziet beelden uit de oorlog voor zich. Hij zoekt zijn oude schoolvriend Timmy Burns op, die ook gewond is geraakt in Vietnam. Ze hebben het over de oorlog en hebben het idee dat ze elkaar veel beter begrijpen dan hun vrienden en familie. Als hij op een avond dronken thuis komt heeft hij ruzie met zijn moeder en hij besluit te vertrekken. Hij gaat naar een klein stadje in Mexico, dat “The Village of the Sun” wordt genoemd en bekend staat als een oord voor verlamde Vietnam-veteranen. Hier heeft hij zijn eerste seksuele ervaringen. Hij wordt verliefd op een prostituee, maar ziet in dat het niks kan worden als ze hem met een andere klant ziet. Hij gaat samen met Charlie, die hij in het dorp heeft ontmoet, op zoek naar een vriendelijker dorp. Nadat ze hun taxichauffeur gek hebben gemaakt belanden ze aan de kant van de weg. Ze gaan vechten en slaan elkaar uit hun rolstoelen. Uiteindelijk worden ze opgepikt door een man met een pickup-truck en terug naar “The Village of the Sun” gebracht. Voordat Ron terugkeert naar huis, zoekt hij eerst de nabestaanden op van marinier Wilson, die hij in Vietnam neergeschoten heeft. Hij vertelt hen het de waarheid en bekend schuld. Wilson ouders nemen het goed op en willen hem vergeven, terwijl de weduwe van Wilson het niet over haar hart kan krijgen om Ron te vergeven voor wat hij heeft gedaan. Ondanks de gemengde reacties valt er wel een last van Ron's schouders. Ron sluit zich aan bij Vietnam Veterans Against the War(VVAW) en ze gaan naar de Republican National Convention in Miami in 1972. Ze dringen de hal binnen en veroorzaken zoveel commotie dat ze het nationale nieuws halen. Ron vertelt een verslaggever over zijn negatieve ervaringen in Vietnam en de omstandigheden in de ziekenhuizen voor veteranen. Ook zegt hij dat de Vietnamese bevolking alleen terug vecht tegen de Amerikanen voor hun onafhankelijkheid en vrijheid. De film eindigt als Ron een speech houdt op de Democratic National Convention in 1976, kort nadat hij zijn autobiografie, “Born on The Fourth of July”, heeft uitgebracht. Hij had altijd de droom om een held te zijn, en is dit op een onverwachte manier ook geworden. Waar is de film op gebaseerd' Het verhaal is voor het grootste deel gebaseerd op de autobiografie van Ron Kovic, Born on the Fourth of July, met wie hij samen het script voor de film schreef. Kovic leip zelf op 20 januari 1968 een dwarslaesie op, die hem vanaf de borst verlamde tijdens een gevecht. Later werd hij een van de bekendste vredesactivisten onder de veteranen. Welk gedeelte van de Vietnamoorlog bestrijkt de film' Ron gaat in 1967 naar Vietnam en vanaf daar gaat het verhaal tot de conventie van de democraten in 1976. Op het moment dat Ron in Vietnam was, hadden de Amerikanen het er erg moeilijk, met onder andere het Tet-offensief. In de periode erna, als Ron is teruggekeerd naar Amerika na zijn revalidatie, groeide de onvrede over de oorlog bij de Amerikaanse bevolking. Het gezichtsverlies, dat in de film ook een grote rol speelt, moest Amerika zien te beperken. Wie is de hoofdrolspeler, wat gebeurt er met hem in de film' De hoofdrolspeler is Ron Kovic (gespeeld door Tom Cruise), van de gelijknamige schrijver van de autobiografie waar de film op gebaseerd is. Ron is in zijn jeugd een populaire jongen die erg van zijn vaderland houdt. Hij is aanwezig bij een toespraak van een officier van de marine en is zo onder de indruk dat hij zich opgeeft voor de marine. Hij houdt zoveel van zijn land dat hij bereid is om er voor te sterven. In zijn tijd in Vietnam schiet hij eerst per ongeluk een Amerikaane soldaat neer en raakt hij zelf deels verlamd na een vuurgevecht. Hij moet de rest van zijn leven in een rolstoel zitten. Hij belandt in een revalidatiecentrum, met zeer slechte voorzieningen. Bij thuiskomst snapt hij niks van zijn familie en vrienden, die niet meer zo voor de oorlog in Vietnam zijn en hem heel anders behandelen dan voordat hij naar Vietnam ging. Ron vindt nog steeds dat de oorlog rechtvaardig was, om de communisten te verdrijven. Langzaamaan begint hij toch te beseffen dat de regering tegen hem heeft gelogen en hij ontwikkelt zich tot een fanatiek vredesactivist. Uiteindelijk is Ron Kovic dus van een doorsnee Amerikaanse jongen omgevormd tot eerst een patriottische soldaat, daarna een verlamde veteraan met post-traumatische stress en is uiteindelijk vredesactivist geworden. Zo is hij uiteindelijk toch de held geworden die hij al vanaf zijn jeugd wilde zijn. Je behandelt zo ook twee bijrollen. Timmy Burns: Als Ron terug is gekomen uit Vietnam kan hij maar moeilijk iemand vinden die het met hem eens is. Daarom zoekt hij Timmy op, die ook heeft gevochten in Vietnam. Ze delen verhalen over de oorlog en hebben een connectie door de oorlog. De Korporaal in Vietnam: Ik denk dat hij een grotere rol in de film speelt dan op het eerste gezicht lijkt. Als Ron tegen hem komt bekennen dat hij een Amerikaanse soldaat heeft neergeschoten, reageert de korporaal heel kalm en zegt dat het niet uitmaakt en dat hij het incident moet vergeten. Later ziet Ron in dat hij hieraan al had kunnen merken dat de regering en de legerleiding niets om de soldaten gaven en dat de oorlog een grote fout was. Wat wil Stone zeggen met de film' Oliver Stone heeft een risico genomen met het maken van deze film, want Amerika komt er uiteindelijk niet zo goed van af in de film. Omdat het gebaseerd is op het leven van Ron Kovic, die later een bekend vredesactivist zou worden, is het een kritische film over de oorlog. Er wordt toch wel pijnlijk duidelijk dat Amerika zich niet met Vietnam had moeten bemoeien, en dit besef groeit gedurende de film bij het Amerikaanse volk en al helemaal bij Ron. Ook laat Stone het verhaal zien vanuit het oogpunt van de Amerikaanse soldaten, die het ook niet makkelijk hebben gehad na de oorlog door de publieke opinie. Welk beeld geeft de film over de Amerikaanse soldaten en over de Vietnamese soldaten' De Vietnamese soldaten spelen geen rol in de film. De focus ligt vooral op het leven van de Amerikaanse soldaten in Vietnam en in Amerika. Ze vochten eigenlijk een verloren oorlog en ondanks hun inzet krijgen ze maar weinig erkenning van het Amerikaanse volk. Ook de terugkeer naar de 'beschaafde' wereld valt de soldaten zwaar. Veel veteranen hebben nog dagelijks last van de oorlog. Zo heeft Ron bijvoorbeeld last van post-traumatische stress. Daar komt nog bij dat hij moet leren leven met het feit dat hij nooit meer kan lopen. Zegt de film iets over het Vietnamtrauma in de VS' Dit speelt een hele grote rol in de film. De Amerikanen konden maar moeilijk toegeven dat ze de oorlog in Vietnam niet konden winnen en waren bang voor gezichtsverlies. Dit zie je ook in de film, want Ron is het na zijn terugkeer nog steeds eens met de oorlog, ondanks dat hij verlamd is geraakt. In deze film wordt dit trauma nog eens aan de kaak gesteld en Amerika komt er niet altijd even goed van af. Stone laat de Amerikanen zien dat ze hun fouten onder ogen moeten zien en moeten toegeven dat ze de soldaten en het volk soms hebben voorgelogen om de oorlog te rechtvaardigen. Hoe is de film ontvangen' De film maakte veel indruk en werd genomineerd voor 8 Acadamy Awards in 1989, waarvan uiteindelijk die voor beste regie en beste montage werden gewonnen. Daarnaast ontving de film ook nog 4 Golden Globe Awards en nog enkele andere prijzen. Ook van toonaangevende Amerikaanse tijdschriften kwamen over het algemeen zeer positieve reacties. Stone nam een risico door een film te maken die niet de beste kant van Amerika liet zien, maar wist kennelijk toch de juiste snaar te raken bij het Amerikaanse volk. Wat is je eindoordeel over de film' Ik vind het uiteindelijk een mooie, interessante film. Je krijgt een goed beeld van de omstandigheden in Vietnam, maar een nog beter beeld van de reactie van de Amerikanen op de oorlog en hoe die in de loop van de oorlog veranderde. Het feit dat het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal maakt het nog aangrijpender. Over het algemeen komt Tom Cruise overtuigend over in de film, terwijl het moeilijk is om een gehandicapte en getraumatiseerde oorlogsveteraan te spelen. Hij moest het ook wel goed overbrengen omdat hij veruit de belangrijkste rol in de film speelt. Wel vind ik dat Ron's tijd in Vietnam niet erg uitbreid wordt laten zien, maar dit komt misschien wel omdat Stone die situatie al heeft getoond in Platoon uit 1986, waar het ook over de Amerikaanse soldaten ging, maar dat verhaal speelt zich voor het grootste deel af in Vietnam. Sommige delen van zijn tijd in Amerika zijn daarentegen weer heel uitgebreid en worden soms wat langdradig. Al met al vond ik het een goede film en zal ik hem zeker aanraden voor liefhebbers van oorlogsfilms of mensen die geïnteresseerd zijn in de oorlog in Vietnam. Heaven and Earth Inhoud: Le Ly Hayslip is een Vietnamees meisje wat opgroeid in een boerendorpje. Haar leven veranderd ingrijpend als er communisten in het dorpje komen om eerst te vechten tegen de Fransen en later de Amerikanen. Tijdens de Amerikaanse bemoeienis wordt Le Ly gevangen genomen en gemarteld door Zuid-Vietnamese overheidstroepen, die denken dan zij bij de Viet Cong hoort. Haar moeder koopt haar vrij en als ze terug komt in het dorp wordt ze weer opgepakt door de Viet Cong en verkracht omdat ze denken dat zij een verrader is: ze is levend uit het gevangeniskamp gekomen. Door de verkrachting is de goeie band met haar dorpje vernietigd en zij en haar familie zijn gedwongen te verhuizen. Ze gaat met haar familie naar Saigon en ze krijgt werk bij een rijke familie in de stad. De huisbaas weet haar te verleiden door haar te vertellen dat hij heel erg veel om haar geeft, ze valt voor hem en ze raakt zwanger. De vrouw van de huisbaas komt hierachter en ze is woedend. Le Ly en haar familie zijn gedwongen terug te verhuizen naar hun voormalige provincie. Daar ontmoet ze Steve Butler (Tommy Lee Jones), een sergeant uit het Amerikaanse Marine Korps. Als ze hem voor het eerst ontmoet, moet ze niks van hem weten omdat ze al zoveel heeft geleden qua mannen. Steve valt voor Le Ly en behandelt haar erg goed tijdens hun verblijf in Vietnam. Samen gaan ze terug naar de Verenigde Staten. Hun leven samen begint goed maar al snel begint het voormalige leven van Steve, al die jaren moorden en leven in de bush, zijn tol te eisen en hij wordt oncontroleerbaar gewelddadig. De relatie verslechterd, ondanks de pogingen van Le Ly om met Steve te praten. Na een indrukwekkend pleidooi van Le Ly voor Steve om bij haar terug te komen, pleegt Steve zelfmoord. Vele jaren na de zelfmoord van Steve, keert Le Ly met haar zonen(inmiddels 4) terug naar Vietnam om te laten zien waar zij vandaan komen. Waar is de film op gebaseerd' De film is gebaseerd op een memoire uit 1989 van Le Ly Hayslip, Stone heeft deze memoire gebruikt om een film te maken over het perspectief van de Vietnamese bevolking. Je ziet dat de inlanders echt een keuze moeten maken tussen Zuid en Noord. Le Ly bevindt hier zelf de nadelen van. Van de memoire is een boek geschreven door Jay Wurts en deze heeft Stone voornamelijk gebruikt voor zijn film. Welk gedeelte van de Vietnamoorlog bestrijkt de film' Letterlijk de hele oorlog; in het begin vecht ze nog samen met de Viet Cong tegen de Fransen, de Amerikanen komen het dorpje overnemen, tot ze uiteindelijk als de oorlog voor bij is met Steve naar Amerika vertrekt. Ze gaat een paar jaar later weer terug naar Vietnam, mijn gok is dat de film de periode van 1954 tot 1978 beslaat, je ziet haar in de film ook echt opgroeien tot een volwassen vrouw. Wie is de hoofdrolspeler en wat gebeurt er met haar in de film' Le Ly Hayslip is de hoofdpersonage, zij groeit op in een boerendorpje op het platteland van Vietnam. Ze sluit zich in eerste instantie aan bij de communisten en ze wordt opgepakt door de Zuid-Vietnamese overheidstroepen die haar martelen op de ergste manieren. Ze wordt vrijgekocht maar de Viet Cong vertrouwen dit niet en verkrachten haar. Door de verkrachting vertrekken zij en haar familie naar Saigon en daar vinden ze werk bij een rijke familie. Ze gaat naar bed met de huisbaas en raakt zwanger, wanneer de vrouw van de huisbaas hierachter komt moeten ze weer vertrekken. In hun voormalige provincie leeft ze van het verkoop van sigaretten en drugs. Hier ontmoet ze Steve Butler waar ze uiteindelijk voor valt en samen met hem vertrekt ze naar Amerika. Ze vindt het hier heel vreemd en alles is nieuw voor haar. Het lukt haar aardig om in de Amerikaanse samenleving te integreren, alleen krijgt Steve last van een oorlogstrauma. De relatie tussen het verbrokkeld en uiteindlijk pleegt Steve zelfmoord. Le Ly vertrekt met haar zonen (1 van de huisbaas, 3 van Steve) naar Vietnam om te laten zien waar zij vandaan komen. Je behandelt zo ook twee bijrollen: Steve Butler: Hij is een Sergeant in het Amerikaanse leger, het is een grote sterke man die op eerste gezicht niks kwaads in zich heeft. Hij weet voor Le Ly het leven in Vietnam aanzienlijk beter te maken en uiteindelijk weet hij toch Le Ly te veroveren. Ze gaan samen naar Amerika, terug in zijn oude milieu krijgt Steve last van een oorlogstrauma, hij wordt uit het niks heel erg agressief en de ruzies tussen hem en Le Ly worden steeds erger. Uiteindelijk pleegt hij zelfmoord. Le Ly’s Vader: Hij is ook redelijk belangrijk in de film, hij geeft constant aanwijzingen en levenslessen aan Le Ly. Als zij verkracht is en haar familie wegtrekt naar Saigon, blijft haar vader achter om op de geesten van hun voorouders te passen die nog steeds zouden rondzweven in het huis. Bij moeilijke beslissingen denkt Le Ly terug aan de levenslessen van haar vader. Wat wil Stone met de film zeggen' Het is een duidelijk anti-oorlogfilm want de film laat duidelijk zien hoe moeilijk het voor de Vietnamese bevolking (en dan vooral de boeren) om te kiezen. Aan beide zijdes wordt je niet vertrouwt als je niet vol overtuiging voor een bepaalde kant gaat. Een gulden middenweg zonder bemoeienis kon bijna niet. Ook de gevolgen in Vietnam van de oorlog worden een keer getoont, Stone laat hier mee zien dat beide landen veel verliezen hebben geleden. Stone liet in zijn tweede film “Born on the 4th of July” gevolgen zien van een door de oorloggehandicapte Amerikaanse soldaat. In deze film laat hij heel mooi de gevolgen zien voor een Vietnamese vrouw die in Amerika terecht komt, want veel Amerikaanse soldaten namen een Vietnamese vrouw mee naar huis. De keuze tussen Noord en Zuid, het trauma van Steve en het integreren van Le Ly in de Amerikaanse samenleving zijn duidelijk negatieve voorbeelden van de oorlog. Welk beeld geeft de door jou behandelde film over de Amerikaanse soldaten en de Vietnamese soldaten' Amerikaanse en Vietnamese soldaten worden in deze film allebei als vijand gezien. De film laat zich negatief uit over de Amerikaanse bemoeienis. De schanddaden van de Zuid-Vietnamese overheidstroepen en de Viet Cong worden duidelijk aan de kaak gesteld. Deze film is duidelijk uit het perspectief van de Vietnamese bevolking en deze lijdt alleen maar onder de oorlog. Eigenlijk kunnen ze niet kiezen omdat ze tegen beide zijn. De enige Amerikaanse soldaat die nog wel positief naar voren komt is Steve Butler, maar dit is ook van korte duur. Zodra ze een tijdje terug zijn in Amerika barst de bom en Steve kan niet meer wennen aan het normale leven. Zegt de film iets over het Vietnamtrauma in de V.S.' Eigenlijk komt alleen het trauma van Steve naar boven, in tegenstelling tot “Born on the 4th of July” waar meer de grote massa en de algemene ontevredenheid over de oorlog naar boven komt. Steve is ook niet gehandicapt geraakt, hij heeft een duidelijke psychische stoornis: posttraumatische stress. Le Ly probeert hem wel te kalmeren maar juist zij doet hem ook weer herinneren aan de oorlog. Zelfmoord is geen gekke oplossing, dit gebeurde wel meerdere keren na verscheidene oorlogen. Hoe is de film ontvangen' De film werd slechter ontvangen dan de andere twee. Critici vonden het verhaal te slap en de film zou te weinig vertellend kracht hebben. De hoofdrolspeelster Hiep Thi Le werd wel geprezen voor haar uitzonderlijke acteerwerk. De manier van filmen vond met wel erg goed, Stone heeft het landschap perfect in de film opgenomen en sommige scenes krijgen meer diepgang door goede camerashots en – invalshoeken. Verscheidene bekende filmsites waarderen de film met een 5.2, wat erg laag is. Wat is je eindoordeel over de film' Ik vond het in tegenstelling tot veel critici wel een goede film. Het is gewoon erg interessant om meerdere perspectieven van eendezelfde oorlog te bekijken. De keuze tussen de twee kampen, de posttraumatische stress en Le Ly’s integratie zijn duidelijke voorbeelden en het confronteert beide kampen met de fouten die ze hebben gemaakt in de oorlog. Ik vind het mooi dat deze film is gemaakt want Stone laat hiermee de discussie kantelen naar een ander aspect van de oorlog; de Vietnamese burgers en hun behandeling tijdens de oorlog. Ik snap dat voor velen het verhaal een beetje langdradig kan zijn en dus saai, maar ik blijf erbij dat deze film toch zeker de moeite waard is om een keer te kijken want het verduidelijkt de oorlogssituatie in Vietnam zeker. Conclusie Welk beeld heb je gekregen uit de drie films van Stone over de Vietnamoorlog' Het is een oorlog die nooit plaats had mogen vinden, beide kampen hebben verloren in principe want Vietnam werd opgedeeld in twee stukken. Wij denken dat Stone met deze Vietnamtrilogie heeft willen aantonen dat Amerika zich nooit had mogen bemoeien met de situatie in Vietnam. Stone heeft dit vanuit drie verschillende perspectieven goed beschreven; in de film “Platoon” komt duidelijk naar voren hoe de Amerikaanse soldaten lijden tijdens de oorlog(zenuwslopende scenes, verdeeldheid, verwarring), de film “Born on the 4th of July” laat zien wat voor een impact de oorlog had op de veteranen en de publieke opinie in Amerika en “Heaven and Earth” laat het lijden van de Vietnamese bevolking, het psychologische aspect van hetVietnamtrauma en de integratie van Vietnamese vrouwen in de Amerikaanse samenleving zien. Zit er een ontwikkeling bij Stone als je de drie films op een rijtje zet' Vinden wij moeilijk te zeggen omdat het drie totaal verschillende films zijn, met dezelfde boodschap. Het is niet echt te vergelijken omdat Stone eerst uit zijn eigen ervaringen tijdens de oorlog een verhaal heeft geschreven en de andere twee films op de ervaringen van anderen zijn gebaseerd. Ook pakken de films verschillende gedeeltes van de Vietnamoorlog en behandelen ze andere aspecten. Het eerste deel van de trilogie is geschoten tijdens de gevechten en in het legerkamp, terwijl de tweede film juist ingaat op de nasleep van oorlog. De derde film is een samenvattend geheel die de hele oorlog behandeld maar dan wel vanuit een Vietnamees perspectief. Wat vind je van Stone als regisseur' Stone heeft er drie aantrekkelijke films gemaakt die je aandacht blijven vasthouden, met een vleugje humor erbij. Wij vinden Oliver Stone een uitzonderlijk goede regisseur omdat hij een heel duidelijk beeld heeft geschetst van de Vietnamoorlog. In “Platoon” weet hij bijvoorbeeld heel goed de verwarring en chaos tijdens de vuurgevechten en ook de verveling in de legerkampen vast te leggen. In zijn tweede film kan je je heel goed verplaatsen in de hoofdpersoon als hij terug komt in Amerika nadat hij verlamd is geraakt. De camerastandpunten die hij hier bij gebruikt zijn uitzonderlijk goed gekozen omdat je goed ziet hoe Ron Kovic tegen het leven aankijkt in een rolstoel(lage cameraposities waardoor je ziet wat Ron ziet). In de derde film schetst hij een goed beeld van de leven van de boeren in Vietnam, die in de oorlog werden meegesleurd. Hij betrekt mooi het Vietnamese landschap hierbij waardoor je een duidelijker beeld krijgt van waar de hele oorlog zich heeft afgespeeld. De unieke manier van filmen die Stone zich heeft toegeeigent vinden wij werkelijkwaar briljant. Wat zeggen de film over het verwerkingsproces van de Vietnamoorlog door de VS' Wij vonden vooral in de film “Born on the 4th of July” naar voren komen dat in de loop van de oorlog steeds meer Amerikanen gingen beseffen dat dit een slechte oorlog was. Ze voelde zich enigszins bedrogen door hun eigen regering en ze zagen het belang van de oorlog niet meer. Nadat de oorlog voorbij was wilden de Amerikanen ook niet toegeven dat ze hadden verloren, wat Stone in zijn films wel duidelijk laat zien. Daarom is het enigszins verrassend dat de films toch zo goed zijn ontvangen in Amerika. Jarenlang heeft de Amerikaanse bevolking de Vietnamoorlog proberen weg te dringen, door het te ontkennen. De Vietnamoorlog werd een soort taboe-onderwerp. De films van Stone hebben dit taboe-onderwerp doorbroken en ze schepten ruimte voor discussie. Wat onderscheidt de films van Stone van andere Vietnamfilms' Andere Vietnamfilms, die wij kennen, schilderen toch wel een positief beeld af voor Amerika. In tegenstelling tot Stone, die wel kritiek durfde te leveren op het handelen van de Amerikaanse regering tijdens de oorlog. Vind je de films een betrouwbare bron als je de geschiedenis van de oorlog wil bestuderen' Aan de ene kant wel want de films zijn gebaseerd op merendeels waargebeurde verhalen en laten dus meerdere invalshoeken van de oorlog zien. Aan de andere kant zijn deze verhalen slechts de ervaringen van drie individuen. Ook zijn de verhalen natuurlijk wat geromantiseerd voor het maken van een aantrekkelijkere film. Stone laat ook erg zijn eigen mening doorschemeren in de films. Toch zijn de films grotendeels gebaseerd op feitelijk gebeurtenissen. Het blijven Hollywoodfilms maar geven over het algemeen toch wel een duidelijk beeld van de gebeurtenissen in de Vietnamoorlog. Bronnen - Geschiedeniswerkplaats Dekolonisatie en Koude Oorlog in Vietnam, Noordhoff Uitgevers. - ww.wikipedia.com – diverse pagina’s - Biografie Oliver Stone: http://www.filmreference.com/film/99/Oliver-Stone.html - Scholieren verslag Platoon: http://www.scholieren.com/werkstukken/15061 - Recensie Born on the 4th of July: http://www.movie2movie.nl/r42052-Recensie-Born-on-the-Fourth-of-July.html - Recensie Heaven and Earth: http://www.reelviews.net/movies/h/heaven_earth.html Logboek Taakverdeling: Annejan: Inleiding B + Platoon + Heaven and Earth + conclusie Emiel: Inleiding A + Born on the 4th of July + conclusive Tijdens het kijken van de films zijn we al begonnen met het beantwoorden van de vragen van de films en zijn we aan de slag gegaan met de inleidingen. Voor de toetsweek hadden we de inleidingen af en de besprekingen van de films waren ook al bijna afgerond. Daarna zijn we bij elkaar gekomen om de conclusie op te stellen en er een geheel van te maken. Annejan Visser en Emiel Stobbe Annejan Visser & Emiel Stobbe P.O. Vietnamfilms Geschiedenis