Sztuka_Dla_Wszytskich_

KATARZYNA MARUSZAK Socjologia IIIrok Socjologia sztuki SZTUKA WSPÓŁCZESNA DLA WSZYSTKICH' Wrocław, ulica Rzeźnicza 4 – to tutaj mieści się galeria sztuki współczesnej ENTROPIA. Jednak zapewne mało kto przechodząc tędy, zdaje sobie sprawę z faktu, iż właśnie mija galerię sztuki. Obskurny budynek, który czasy swojej świetności ma już dawno za sobą. Do wnętrza „zaprasza” nas zniszczona brama, nad nią zaś szyld z ledwo dostrzegalnym emblematem: „entropia”. Z zewnątrz miejsce to nie przypomina instytucji kulturalnej, co więcej budynek ten zdaje się być „martwy”, a przecież za ową bramą dzieje się wiele, bowiem na niewielkiej przestrzeni, jaką zajmuje galeria ENTROPIA, organizowane są nie tylko wystawy sztuki współczesnej, ale również różnego rodzaju spotkania z twórcami, performance, czy projekcje filmowe, jak choćby ta mająca miejsce 16 grudnia, pokazująca współczesnej publiczności filmy surrealistów i dadaistów francuskiej awangardy lat 20-tych: Legera, Claire, Picabia, Duchampa, Man Raya, gdzie jako tło posłużyła muzyka współczesna, w tym również klubowa, ciekawie współgrająca z obrazem sprzed prawie 85 lat. Powracając do usytuowania wspomnianej galerii. Nasuwa się tutaj pytanie: jakie jest prawdopodobieństwo, że do tak niepozornie ulokowanej galerii sztuki, zajrzy „zwyczajny, szary przechodzień”' Idąc na wyżej wspomniany przegląd filmów awangardy lat 20-tych, zrobiłyśmy z koleżanką małą sondę. Udając zagubione studentki, pytałyśmy się napotkanych w Rynku przechodniów, jak możemy dotrzeć do galerii Entropia. Pytanie budziło zazwyczaj konsternację: „No tak, to gdzieś tu w Rynku...” , tak brzmiała najczęstsza odpowiedź, ale dokładnie gdzie, tego nie wiedział prawie nikt. Co ciekawe, problemy z podaniem lokalizacji Entropii mieli także pracownicy innych galerii! Jedna pani, pracująca w galerii znajdującej się na ulicy Kiełbaśniczej, a więc równoległej do tej , na której mieści się Entropia, stwierdziła, że „owszem, nazwa coś jej mówi”, jednak nie miała pojęcia gdzie to jest. A powtarzając nazwę, która rzekomo coś jej mówiła, powiedziała Antropia... Podczas wędrówek po galeriach, które bądź co bądź, ulokowane były znacznie lepiej aniżeli Entropia, zwracały uwagę zupełne pustki; oprócz pracowników nie było tam nikogo, podczas gdy na pokazie filmów galeria Entropia „pękała wręcz w szwach”. Więc może to nie chodzi wcale o lokalizację i tzw. „szarych przechodniów”, ale o to, co galerie są w stanie zaoferować potencjalnym odbiorcom i że znajdą się ludzie, którzy rzeczywiście interesują się sztuką, którzy dotrą do niej bez względu na to czy będzie to wystawa w centrum miasta, czy prezentacja nowych mediów gdzieś na przedmieściach. Grzegorz Klaman tak podsumował w miesięczniku City Magazine(listopad2002) akcje organizowane przez Kolonie Artystów „Gdańsk Stocznia” mające miejsce w Modelarni, która mieści się na terenie dawnej stoczni gdańskiej: „Są one(akcje w Modelarni), dla tych, którym naprawdę zależy na dotarciu do nas. Mamy już dość ułatwiania ludziom dostępu do sztuki”. Wybór przez artystów dawnej stoczni na swoją siedzibę, skłania do poruszania kolejnego problemu. Często bowiem takie a nie inne usytuowanie centrów sztuki współczesnej podyktowane jest problemami finansowymi, z jakimi borykają się artyści. Zbigniew Libera z Warszawskiego Aktywu Artystycznego działającego na warszawskiej Pradze tak komentuje decyzję o rozpoczęciu działalności artystycznej w dzielnicy owianej złą sławą: „To była konieczność, bo żadna oficjalna instytucja nam nie pomoże” (City Magazine,listopad2003). Artyści skazani są więc wielokrotnie na szukanie tanich lokum, by móc jakoś funkcjonować. Stąd zajmują zrujnowane hale, jak te na terenie dawnej stoczni, zaadoptowane przez artystów z Trójmiasta, czy budynki na Pradze gdzie artyści warszawscy utworzyli pracownie, studia fotograficzne, offowy teatr, w planach jest także galeria. Problemy finansowe spychają więc sztukę niejednokrotnie do „zaułka”, co z pewnością nie wpływa na wzrost jej dostępności dla szerszej publiczności. Ale z drugiej strony, czy sztuka rzeczywiście powinna być dla wszystkich, czy jej celem miałoby być schlebianie masowym gustom' Może to i lepiej, że jej odbiorcami jest nieliczne, ale za to zainteresowane grono osób. Rację ma więc też Klaman, bowiem jeśli ktoś jest naprawdę zainteresowany sztuką, to dotrze do niej, czego dowodem były tłumy młodych ludzi zgromadzone w Entropii. Czy sens ma zatem wychodzenie za wszelką cenę ze sztuką do ludzi, którzy kompletnie się nią nie interesują, a jedyną znaną im galerią jest ta na placu dominikańskim'